PROLOG

Na świecie istnieje jedna rzecz warta życia: bezgranicznie kochać istotę, która kocha nas bezgranicznie.

Co jeżeli ktoś kto bezgranicznie cię kocha, odszedł, a ty nawet się z nim nie pożegnałeś? Wciąż czekasz aż wróci, wiedząc jednocześnie, że to nigdy nie nastąpi...

Gdy moi rodzice odeszli, straciłem sens swojego życia. Zostałem sam. Nikt teraz nie jest w stanie wyciągnąć mnie z tej ciemności.

To bardzo dziwne, ale naprawdę można kochać kogoś przez całe życie. Niezależnie od tego jak daleko znajduje się ukochana osoba, jej wspomnienie zawsze nosi się w sercu. 

Mój brat na zawsze w nim zostanie, nawet jeżeli nie będzie mi dane go nigdy więcej  zobaczyć. 

Mawiają, że czas leczy rany...

Moich ran nikt nie jest w stanie ujrzeć, a co za tym idzie-wyleczyć. Nawet czas. 

Nie czekam na żaden cud, bo wiem, że on nie nastąpi. Jedyna bliska mi osoba ignoruje moje cierpienie...może ja sam zacząłem je już ignorować...

Nie poddawaj się rozpaczy. Życie nie jest lepsze ani gorsze od naszych marzeń. Jest tylko zupełnie inne.

Te słowa usłyszałam od ważnej dla mnie osoby. Zapamiętam je na zawsze.

~To nie czas leczy rany lecz ludzie~